Wednesday, January 17, 2007

Pessoa e Neruda


Amei-te e por te amar (2-12-1913) Pessoa (excertos)
Amei-te e por te amar
Só a ti eu não via...
Eras o céu e o mar,
Eras a noite e o dia...
Só quando te perdi
É que eu te conheci...
(…)
Estavas-me longe na alma,
Por isso eu não te via...
Presença em mim tão calma,
Que eu a não sentia.
Só quando meu ser te perdeu
Vi que não eras eu.
(…)
Hoje eu busco-te e choro
Por te poder achar
Não sequer te memoro
Como te tive a amar...
Nem foste um sonho meu...
Porque te choro eu?
(…)

Los versos del capitán (1952) El Amor
Ausencia

Apenas te he dejado,
vas en mí, cristalina
o temblorosa,
o inquieta, herida por mí mismo
o colmada de amor, como cuando tus ojos
se cierran sobre el don de la vida
que sin cesar te entrego.

Amor mío,
nos hemos encontrado
sedientos y nos hemos
bebido todo el agua y la sangre,
nos encontramos
con hambre
y nos mordimos
como el fuego muerde,
dejándonos heridas.

Pero espérame,
guárdame tu dulzura.
Yo te daré
también una rosa.

… o Poema da vossa vida, o vosso Poeta ou simplesmente falem-me de Poesia…
* Se há post que tem que ser lido nos comentários... é este. Obrigado/Gracias.

85 Comments:

At 7:55 PM, Blogger princess olie said...

Mixtu:
Me has dejado muy emocionada. El poema que elegiste era mi favorito en 1985, en especial el párrafo final... La coincidencia me ha recorrido la espalda de gozo...
Muchas gracias, eres una persona encantadora, amigo portugués.
Saludos.
Estoy en deuda contigo.

 
At 8:26 PM, Blogger Unknown said...

O poema do presente...
"Se me ponho a cismar em outras eras, em que ri e cantei, em que era querida...
Parece-me que foi noutras esferas,
Parece-me que foi numa outra vida...
E a minha triste boca dolorida,
Que dantes tinha o rir das primaveras, esbate as linhas graves e severas e cai num abandono de esquecida!
E fico, pensativa, olhando o vago...
Tomo a brandura plácida dum lago
O meu rosto de monja de marfim...
E as lágrimas que choro, branca e calma...
Ninguém as vê brotar dentro da alma!
Ninguém as vê cair dentro de mim!"
De Florbela Espanca

Já não fui a primeira...:)
Continuas a brindar-nos com poesia...:)

 
At 8:40 PM, Anonymous Anonymous said...

em cada verso de Pessoa encontro a pessoa que sou e a poesia que escrevo...nele o poema é tudo e a vida é um papel e uma caneta.

 
At 9:11 PM, Blogger Mayte said...

Eu gosto do visitarte, pelas coisas bonitas que encontram e porque eu posso praticar meu portugues esquecido.

Mil bikos.

 
At 9:13 PM, Anonymous Anonymous said...

Parabéns amigo. A escolha foi feliz. Dou-me por pago e satisfeito deste ‘ acidente ‘ que aqui me fez aportar. Gostei sobretudo das coisas vistas através dessa cristalina lente que me pareceu ser o seu blog.

 
At 9:30 PM, Anonymous Anonymous said...

Ambos son hermosos, tal vez"Los versos del capitán" es uno de los libros que me gusta releer.
Gracias por este espacio, tan lleno sensiblidad.
Un abrazo

 
At 9:55 PM, Blogger Sara MM said...

Confesso que não tenho por hábito ler poesia... esta cabecinha não dá pra tudo!
E a net não ajuda :o|
Bem... salvo estas excepções :o)

Mas quando gosto, gosto mesmo.
E quando não gosto, nem consigo ler!

Estes foram bem escolhidos... São lindos.

Só resta saber... até que ponto sentes aquelas palavras?!
;o)

BJs

 
At 10:19 PM, Blogger Ni said...

This comment has been removed by a blog administrator.

 
At 10:22 PM, Blogger Ni said...

Para ser grande, sê inteiro

«Para ser grande, sê inteiro: nada
Teu exagera ou exclui.
Sê todo em cada coisa. Põe quanto és
No mínimo que fazes.
Assim em cada lago a lua toda
Brilha, porque alta vive»

(Fernando Pessoa) Ricardo Reis

^^....


«Para mi corazón basta tu pecho,
para tu libertad bastan mis alas.
Desde mi boca llegará hasta el cielo
lo que está dormido sobre tu alma.

Es en ti la ilusión de cada dia.
Llegas como el rocío a las corolas.
Socavas el horizonte con tu ausencia.
Eternamente en fuga como la ola.

He dicho que cantabas en el viento
como los pinos y como los mástiles.
Como ellos eres alta y taciturna.
Y entristeces de pronto.Como un viaje.

Acogedora como un viejo camino.
Te pueblan ecos y voces nostálgicas.
Yo desperté y a veces emigran y huyen
pájaros que dormían en tu alma.»

Pablo Neruda

...^^^

Se, depois de eu morrer...

«Se, depois de eu morrer, quiserem escrever a minha biografia,
Não há nada mais simples.
Tem só duas datas - a da minha nascença e a da minha morte.
Entre uma e outra todos os dias são meus.»

(Fernando Pessoa) Alberto Caeiro


Perante Pessoas como Pessoa e Neruda... apenas sorrio, agradeço às deusas por tamanha arte de SER... e dizer.

...porque não se é poeta... é-se poesia.

Lindo, mixtu!

Nina Castro

 
At 10:41 PM, Blogger wind said...

Adorei os poemas:) Então de Neruda sou fã:) beijos

 
At 10:55 PM, Blogger Negra said...

Neruda es genial!
-Bikus

 
At 11:01 PM, Blogger CS said...

bilingue.
universal. uníssono.

é sempre acolhedor estar aqui!

 
At 11:04 PM, Blogger Lila Magritte said...

"Amo o amor dos marinheiros que beijan"... Neruda sempre foi um adiantado, mas agora hà que falar assim dos viageiros blogeristas que tem portos na red.

Beijos.
Teu blog è muito interessante.
Atè logo.

 
At 11:19 PM, Blogger almena said...

Mixtu, éste sí que ha sido un verdadero placer. Ambos, Pessoa y Neruda son dos de mis lecturas favoritas.
"El libro del desasosiego" lo leo. Lo releo... lo degusto...

Y Neruda... ay!
"... quítame el pan si quieres
quítame el aire pero
no me quites tu risa
porque me moriría..."

 
At 11:28 PM, Blogger Rosmaninho said...

Lindos, os Poemas!...
Falar de poesia é falar de poetas.
Este é um dos que mais gosto... também gosto muito de o ouvir cantar...

Ser poeta

Ser poeta é ser mais alto, é ser maior

Do que os homens! Morder como quem beija!

É ser mendigo e dar como quem seja

Rei do Reino de Aquém e de Além Dor!


É ter de mil desejos o esplendor

E não saber sequer que se deseja!

É ter cá dentro um astro que flameja,

É ter garras e asas de condor!


É ter fome, é ter sede de Infinito!

Por elmo, as manhãs de oiro e de cetim...

É condensar o mundo num só grito!


E é amar-te, assim, perdidamente...

É seres alma, e sangue, e vida em mim

E dizê-lo cantando a toda a gente!

Florbela Espanca

 
At 11:28 PM, Anonymous Anonymous said...

Dos autores exquisitos sin duda. Hay un poema de Pessoa que siempre me fascinó :"el poeta es un fingidor...". Un abrazo para vos y otro para Portugal.

 
At 12:06 AM, Blogger Verso said...

Gracias por traer a dos grandes.
Besín.

 
At 12:57 AM, Blogger இலை Bohemia இலை said...

Que linda suena la oesía en portugués, me encanta!

 
At 1:03 AM, Blogger mixtu said...

Olie:
El poema de Neruda era lo favorito en 1985. E ahora en 2006?

Cruzeiro do Tejo:
Florbela Espanca… e Sá Carneiro, os meus dois poetas de eleição.

the guardian:
Pessoa, estou a descobrir o seu poema… pois diz quem sabe, que a sua obra é apenas um poema…

Azul:
Me gusta que usted posa practicar el portugués en mi blog, así este é un blog de utilidad publica.

Manel:
Será que o velho ti Manel já é blogare (vide anterior post)… :)
benvenido...

Marian:
Los versos del capitán" es uno de los libros que me a sido indicado a poco tiempo, que soneto te gusta particularmente ¿

palabras errantes:
Les poemas en portugués los traduce una tu amiga... gracias a tu amiga…

Sara MM:
Até que ponto sentes aquelas palavras?! Não sinto… apenas sinto os intervalos que há entre elas…

Masgorellie :
amigo gracias por compartir conmigo Neruda, espero que con a poesia te aparecen las otras 6 mulleres… yayayaya.

Ni:
Surpreendes-me,
usted/tu és a Lição…...
porque não se é poeta...
é-se poesia.
… a sabedoria sempre presente…
(Mais logo/luego respondo a todos…)

 
At 1:31 AM, Blogger Verena Sánchez Doering said...

que bello
amo la poesia, y Pessoa/Neruda y Neruda/Pessoa.
me encantan
Pessoa es hermoso hay tantas t tan lindos poemas.
Neruda bello, ahi tengo una muy definida, "Oda al Aire", es maravillosa.
si la quieres leer me avisas
gracias a ti por tus saludos y me algro mucho que visitaras el mundo de la Culturas, es un espacio especial y lindo.
te dejo muchos cariños y que la semana sea linda

besos y sueños

ahh ya no soy tears y/o nocturna, ahora soy Freyja (es una diosa)

 
At 1:49 AM, Blogger Poemas e Cotidiano said...

Mixtu:
Aqui vai um dos meus preferidos de Neruda. Foi um momento muito especial na minha vida. Eu tinha 21 anos, e namorava um rapaz de 19, que fazia Engenharia. Um dia, a beira de um lindo lugar chamado "O Banhado", onde se tinha uma vista fotografica do por-do-sol, ele declamou para mim:

Puedo escribir los versos más...
===================================
Puedo escribir los versos más tristes esta noche.

Escribir, por ejemplo: “La noche está estrellada,
y tiritan, azules, los astros, a lo lejos”.

El viento de la noche gira en el cielo y canta.

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Yo la quise, y a veces, ella también me quiso.

En las noches como ésta la tuve entre mis brazos.
La besé tantas veces bajo el cielo infinito.

Ella me quiso, a veces yo también la quería.
Como no haber amado sus grandes ojos fijos.

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido

Oír la noche inmensa, más inmensa sin ella.
Y el verso cae al alma como al pasto el rocío.

Qué importa que mi amor no pudiera guardarla.
La noche está estrellada y ella no está conmigo.

Eso es todo. A lo lejos alguien canta. A lo lejos.
Mi alma no se contenta con haberla perdido.

Como para acercarla mi mirada la busca.
Mi corazón la busca, y ella no está conmigo

La misma noche que hace blanquear los mismos árboles.
Nosotros, los de entonces, ya no somos los mismos.

Ya no la quiero, es cierto, pero cuánto la quise.
Mi voz buscaba el viento para tocar su oído.

De otro. Será de otro. Como antes de mis besos.
Su voz, su cuerpo claro. Sus ojos infinitos.

Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero.
Es tan corto el amor, y es tan largo el olvido.

Porque en noches como ésta la tuve entre mis brazos,
mi alma no se contenta de haberla perdido.

Aunque ésta sea el último dolor que ella me causa,
y éstos los últimos versos que yo le escribo.
===================================
Maravilhosa lembranca, como um filme.
Ficara sempre na minha memoria.
Beijos, boa noite
Mary

 
At 1:54 AM, Blogger Verso said...

Meus gostos em poesia e música são muito variados, não posso dizer-te um só.
Graças pelo interesse. Um beijo.

 
At 2:08 AM, Anonymous Anonymous said...

Mil gracias por ponerla tb en castellano, pues en portugués me resulta algo difícil!!
Preciosa poesía!!

besitos

 
At 3:13 AM, Anonymous Anonymous said...

GRACIAS MIXTU :-)

Por traernos ese bello poema de Neruda, me ha emocionado como todo lo que él ha escrito.

Un saludo!

;o)

 
At 3:14 AM, Blogger Mac Adame said...

Comentário em português: Gosto da poesia de Fernando Pessoa, um dos melhores poetas de língua portuguesa.
Comentário en castellano: Me encanta Pablo Neruda, uno de los mejores poetas en idioma castellano.
P.S.: Bananas via México? Iiiihhh, bai dar uma ganda boooltaa!!!

 
At 4:23 AM, Blogger niza said...

hola mixtu, la mia? te refieres a mi hija? uuuuuu... espero algun dia tenerla =)

me encanta neruda, al igual que becquer y sabines

saludos

sigo leyendo....

 
At 5:15 AM, Blogger Pau said...

Mixtu:
Un excelente poeta el que elegiste y me encantó que lo hayas puesto en español para quienes no tenemos el gusto de hablar un idioma tan lindo como el portugués...

Nos estamos leyendo

Un beso...

 
At 9:18 AM, Blogger mirada said...

Grazas Mixtu, moitas grazas...
O teu espacio está cheo de tenrura e vida.

 
At 10:09 AM, Blogger Misty said...

Mixtu, bom dia.
Obrigado por teres aparecido no meu blog - só assim pude descobrir o teu. Só assim me vai começando a corroer este bichinho de ver escrito aquilo que sinto e nem sei.
Fica bem!

 
At 10:52 AM, Anonymous Anonymous said...

Gracias por Neruda.. gracias por todo querido amigo portugués que eres un sol..
Un abrazo del tamaño del universo entero

 
At 10:59 AM, Blogger Marta said...

Me encanta Neruda. es sencillamente genial. Buena elección para el blog.saludos

 
At 11:02 AM, Blogger mixtu said...

Wind:
Exijo que regresses rápido, assim o exige a blogoesfera. Eu sei que amas Neruda, algum poema em especial?
Negra:
Neruda es genial. Una descubierta mucho reciente para mi…
Maria Pedro:
É sempre acolhedor a tua presença… e venha daí o teu poema… estou curioso…
Lila Magritte:
Saludos para usteds, bienvenida…
Carpe Diem (Gema)
Bueno, en portugués, mui bien, A que hablar a nuestros gobiernos para cambiar nuestras lenguas para “españolês” ou “portunhol”.
Almena:
"... quítame el pan si quieres
quítame el aire pero
no me quites tu risa
porque me moriría..."
… gracias…
Rosmaninho:
Ser poeta, um dos poemas mais bonitos, estamos em uníssono…
toshiro:
Saludos, e el poeta es un fingidor... tal como Mixtu, : )
Incondicional:
De nada…
Sol:
Si… Neruda es grande… e Pessoa…
Bohemia:
Entonces e lo poema de tu vida?

 
At 11:24 AM, Blogger .tània said...

No había leído aún nada de Neruda, pero creo que ya es hora de que pase por mis manos.
Gracias, estos poemas son preciosos.
Besos!

 
At 11:48 AM, Blogger sunshine said...

Yo amo estos versos de Luis Cernuda:

"si no te conozco, no he vivido;
si muero sin conocerte, no muero,  porque no he vivido."

Y por consecuencia el poema:

SI EL HOMBRE PUDIERA DECIR LO QUE AMA

Si el hombre pudiera decir lo que ama,
si el hombre pudiera levantar su amor por el cielo
como una nube en la luz;
si como muros que se derrumban,
para saludar la verdad erguida en medio,
pudiera derrumbar su cuerpo,
dejando sólo la verdad de su amor,
la verdad de sí mismo,
que no se llama gloria, fortuna o ambición,
sino amor o deseo,
yo sería aquel que imaginaba;
aquel que con su lengua, sus ojos y sus manos
proclama ante los hombres la verdad ignorada,
la verdad de su amor verdadero.
Libertad no conozco sino la libertad de estar preso en alguien
cuyo nombre no puedo oír sin escalofrío;
alguien por quien me olvido de esta existencia mezquina
por quien el día y la noche son para mí lo que quiera,
y mi cuerpo y espíritu flotan en su cuerpo y espíritu
como leños perdidos que el mar anega o levanta
libremente, con la libertad del amor,
la única libertad que me exalta,
la única libertad por que muero.
Tú justificas mi existencia:
si no te conozco, no he vivido;
si muero sin conocerte, no muero,  porque no he vivido.

Luis Cernuda

 
At 12:03 PM, Blogger mixtu said...

This comment has been removed by a blog administrator.

 
At 12:06 PM, Blogger mixtu said...

para que a nossa conversa não fique muito atrasada...
Freyja:
Me a gustado mucho le nuevo nombre (diosa)
"Oda al Aire", es maravillosa…
si lo quiero leer…

Poemas (Mary)
Que bonito… que romântico, palavras para quê:
Muchas gracias, em português: Bem-haja.

Incondicional:
Usted es la única, la original, como me encanta escucharte usted a hablar portugués.

Diabilla:
Es la única que non le entiendes portugués, lastima el idioma :)

Corazón:
No te emociones, quiero te mirar feliz : ) muchas gracias…

Macaco:
Si es verdad, usted es conocido en México e Venezuela, una chica me a preguntado, por e-mail, se usted es tan bonito como en foto… yayayayaya

Niza:
Nombre “alentejano”, pero hablas e piensas en castellano, también te sigo leyendo…
Pau:
De cierto que no de “marmeleiro”,
dices “nos estamos leyendo…” Obrigado, en castellano: Gracias…

Mirada:
Encantado con las doces palabras…

Misty:
"ver escrito aquilo que sinto e nem sei.”, vejo que há mouro na costa, ou já está no teu porto… :)o amor é lindo, muito lindo…

 
At 12:09 PM, Anonymous Anonymous said...

Bonitos poemas, optimos poetas. Adoro Neruda, é um dos meus favoritos. Bjocas.

 
At 1:23 PM, Blogger இலை Bohemia இலை said...

El poema de mi vida cualquiera de Benedetti, lo adoro. También le tengo un especial cariño al poema d José Marti.

"Cultivo una rosa blanca,
en mayo como en enero,
para el amigo sincero
que me da su mano franca
y para el cruel que me arranca
el corazón con que vivo,
cardos y espinas cultivo,
cultivo una rosa blanca..."

 
At 1:33 PM, Blogger Maria said...

Adoro poesia e Pablo Neruda é o meu poeta preferido. adorei lê-lo aqui.

Já a minha poetiza preferida:
Sophia de Mello Breyner
Pelo seu modo de expressar, pela paixão pelo mar, pelo Luar, pelos sentimentos...

 
At 1:36 PM, Blogger Francis said...

Este poema de Pessoa é lindissímo.
Ele não limitava a ser poeta, mas respirava poesia :-)

 
At 2:15 PM, Anonymous Anonymous said...

Con Neruda comencé a entender y leer poesía. Este poema como la gran mayoría de los suyos es precioso.

Un abrazo

 
At 2:35 PM, Blogger mixtu said...

Azzura:
Un abrazo del tamaño del universo…

Marta:
También me encanta Neruda… descubierta mui cerca…

Takeva:
Dices:
“No había leído aún nada de Neruda, pero creo que ya es hora de que pase por mis manos."
Yayaya, habla en mi para premio de cultura “Príncipe de Asturias, yayaya

Sunshine:
Muchas gracias por l poema de tu vida.
No conozco Cernuda, “mui” bonito…

Maria Flor:
Conheço Sebastião da Gama, muito bonito este poema. Obrigado.

Ritisabel:
Venha daí um poema…

Tatiana:
Não chores, ou melhor chora… lava a alma…

Bohemia:
Muchas gracias por el poema, bonito,

Incompleta:
Adoro Sophia, também já “falei” nela e voltarei a falar…

Francis:
Quem gosta de Pessoa, também respira poesia… este poema, segundo a Nina, é o sal da sua obra, quem o quiser completo eu envio por e-mail.

Trini:
"Con Neruda comencé a entender y leer poesía”, entonces amas la poesia…

 
At 2:50 PM, Anonymous Anonymous said...

Pelas palavras, pelas escolhas...ler-te é sempre um prazer :) Beijinhos

 
At 3:10 PM, Blogger Verena Sánchez Doering said...

hola, aqui te dejo Oda al Aire

ODA AL AIRE

Andando en un camino
encontré al aire,
lo saludé y le dije
con respeto:
“Me alegro
de que por una vez
dejes tu transparencia,
así hablaremos”.
Él incansable,
bailó, movió las hojas,
sacudió con su risa
el polvo de mis suelas,
y levantando toda
su azul arboladura,
su esqueleto de vidrio,
sus párpados de brisa,
inmóvil como un mástil
se mantuvo escuchándome.
Yo le besé su capa
de rey del cielo,
me envolví en su bandera
de seda celestial
y le dije:
monarca o camarada,
hilo, corola o ave,
no sé quien eres, pero
una cosa te pido,
no te vendas.
El agua se vendió
y de las cañerías
en el desierto
he visto
terminarse las gotas
y el mundo pobre, el pueblo
caminar con su sed
tambaleando en la arena.
Vi la luz de la noche
racionada,
la gran luz en la casa
de los ricos.
Todo es aurora en los
nuevos jardines suspendidos,
todo es oscuridad
en la terrible
sombra del callejón.
De allí la noche,
madre madrastra,
sale
con un puñal en medio
de sus ojos de búho,
y un grito, un crimen,
se levantan y apagan
tragados por la sombra.
.......
No, aire.....................
no te vendas,
que no te canalicen,
que no te entuben,
que no te encajen
ni te compriman,
que no te hagan tabletas,
que no te metan en una botella,
cuidado..................
llámame..................
cuando me necesites,
yo soy el poeta hijo
de pobres, padre, tío,
primo, hermano carnal
y concuñado
de los pobres, de todos,
de mi patria y de las otras,
de los pobres que viven junto al río,
y de los que en la altura
de la vertical cordillera
pican piedra,
clavan tablas,
cosen ropa,
cortan leña,
muelen tierra,
y por eso
yo quiero que respiren,
tú eres lo único que tienen,
por eso eres
transparente,
para que vean
lo que vendrá mañana,
por eso existes,
aire,
déjate respirar,
no te encadenes..........
no te fíes de nadie.........
que venga en automóvil
a examinarte,
déjalos,
ríete de ellos,
vuélales el sombrero,
no aceptes
sus proposiciones,
vamos juntos
bailando por el mundo,
derribando las flores
del manzano,
entrando en las ventanas,
silbando juntos,
silbando
melodías
de ayer y de mañana,
ya vendrá un día
en que libertaremos
la luz y el agua,
la tierra, el hombre,
y todo para todos
será, como tú eres.
Por eso, ahora,
cuidado.................
y ven conmigo,
nos queda mucho
que bailar y cantar,
vamos
a lo largo del mar,
a lo alto de los montes,
vamos
donde esté floreciendo
la nueva primavera
y en un golpe de viento
y canto
repartamos las flores,
el aroma, los frutos,
el aire
de mañana.
(PABLO NERUDA)

es muy bello, cuando Neruda escribio esta Oda vio lo que el mundo hace con la vida misma.
donde cada uno de nosotros somos encademos por nuestros propios sistemas ylo dce asi ta simple:

ya aire,
déjate respirar,
no te encadenes..
no te fíes de nadie
que venga en automóvil
a examinarte,
déjalos,
ríete de ellos,
vuélales el sombrero,
no aceptes
sus proposiciones,
vamos juntos
bailando por el mundo,
derribando las flores
del manzano,
entrando en las ventanas,
silbando juntos,
silbando
melodías
de ayer y de mañana,
ya vendrá un día
en que libertaremos
la luz y el agua,
la tierra, el hombre,
y todo para todos
será, como tú eres.

para mi es algo bello que marco en mi adolescencia la magia
ojala te guste
un abrazo y gracias por querer leer algo que para mi es especial y lindo
un beso y un lindo dia

besos y sueños

 
At 4:24 PM, Anonymous Anonymous said...

Só para dizer que gosto do que escreve. Excelente companhia.

 
At 4:44 PM, Blogger Unknown said...

Que lindos poemas! Ótimos poetas, maravilhosa escolha!
Beijos

 
At 5:31 PM, Anonymous Anonymous said...

Fernando Pessoa, Pablo Neruda, a grandiosa Florbela Espanca minha peferida, Eugénio de Andrade e tantos tantos mais...poesia é, e sempre será bela,brilhante... Deixo te Antero de Quental um dos meus favoritos:
"Serenata"
Caiu do céu uma estrela,
Ai, que eu bem a vi tombar!
Era a noite pura a bela,
murmurava ao longe o mar...

Era tudo êxtase e calma,
perfume, encanto, fulgor...
só no fundo da minha alma
que desconforto e que dor!

Dorme e sonha, minha bela
embalada ao som do mar...
caiu do céu uma estrela,
triste de quem a viu tombar!

Era uma estrela caida,
uma entre tantas, não mais!
era uma ilusão perdida,
era um ai entre mil ais!

E has de viver torturado,
louco, incerto coração,
so por um astro apagado,
por uma morta ilusão?

Dorme e sonha, minha bela...
como chora ao longe o mar
cai do céu uma estrela,
ai de mim que a vi tombar!

 
At 5:36 PM, Blogger wind said...

Mitxou para ti:)))

Poema XLIV

Saberás que não te amo e que te amo
posto que de dois modos é a vida,
a palavra é uma asa do silêncio,
o fogo tem uma metade de frio.

Eu te amo para começar a amar-te,
para recomeçar o infinito
e para não deixar de amar-te nunca:
por isso não te amo ainda.

Te amo e não te amo como se tivesse
em minhas mãos as chaves da fortuna
e um incerto destino desafortunado.

Meu amor tem duas vidas para amar-te.
Por isso te amo quando não te amo
e por isso te amo quando te amo.

(Retirado de: Cem sonetos de amor)
Pablo Neruda

 
At 6:06 PM, Blogger Rui said...

Obrigado pela recordação proporcionada.

 
At 6:22 PM, Blogger @Intimä said...

Neruda el grande con sus palabras
adiestra el corazón más duro e insensible.
Amor mío de ti bebí
la esencia de tus besos
de tí prové la sangre
de tu cuerpo
por tí,
de tí...
estan hechos mis versos...

Besitos de Darilea

 
At 6:42 PM, Blogger AleMamá said...

Gracias por tu visita. Neruda es chileno y Gabriel Mistral, otra premio Nobel, también, ¿La conoces? Me encanta.

 
At 6:43 PM, Blogger mixtu said...

This comment has been removed by a blog administrator.

 
At 6:45 PM, Blogger mixtu said...

Neith:
Este blog também é teu, e mais será se daí vier um poema : )
Diosa Freyja:
Gracias pelo “Oda al Aire”. Bonito, bonito, bonito…
Ilvia:
Aguardo o teu poema…
Paty:
Obrigado pela Serenata, um dos meus preferidos.
Adoro Florbela, depois de Sá Carneiro é a minha escolha…
Wind:
Ehehehe, obrigado…
Maria:
Colocaste o nome do poema “Muito lindo” mas não recebemos o corpo do poema… : )
chocoadicta
saber lo importante que una persona es sólo cuando la perdemos...
Rui:
Entonces non e dado a poesia? : )
Darilea:
Amor mío de ti bebí
la esencia de tus besos
de tí prové la sangre
de tu cuerpo
por tí,
de tí...
estan hechos mis versos...
(que bonito, bonito…)
Alemama:
Gabriel Mistral, otra premio Nobel, también, si...


Amigas estou a ler Luis Cernuda, "mui" bonito... sera um dos meus próximos posts...

 
At 7:05 PM, Blogger AleMamá said...

Sonetos de la Muerte

De nicho helado en que los hombres te pusieron/
te bajare a la tierra humilde y soleada./
Que de dormir en ella los hombres no supieron,/
y que hermoso de soñar sobre la misma almohada./

Te acostare en la tierra soleada con una/

dulcembre de madre para el hijo dormido,/

Luego ire espolvoreando tierra y polvo de rosas,/
y en la azulada y leve polvereda de luna,/
los despojos livianos iran quedando presos./

Me alejare cantando mis venganzas hermosas,/
porque a ese hondor recondito la mano de ninguna/
bajara a disputarme tu punado de huesos!/

Gabriela MistralPoeta chilena

Premio Nobel 1945

 
At 8:11 PM, Blogger .anna. said...

estas apaixonado=) gostei*1beijo

 
At 8:11 PM, Blogger .anna. said...

estas apaixonado=) gostei*1beijo

 
At 8:57 PM, Blogger .anna. said...

também amo a vida... tanto!=)

 
At 9:10 PM, Blogger a cada palavra said...

Amei-te e por te amar
Só a ti eu não via...


muito bonito estes pequenos textos encontrados pelos nossos escritores ....
amor e sempre amor
;)

 
At 9:53 PM, Blogger Paitoca said...

Gracias por tu visita y por tus palabras.

Bonita sorpresa venir a visitarte y encontrarme con Neruda, gran poeta Chileno.

Saludos, desde Santiago de Chile.

 
At 10:26 PM, Blogger Ni said...

O amor é uma companhia

«O amor é uma companhia.
Já não sei andar só pelos caminhos,
Porque já não posso andar só.
Um pensamento visível faz-me andar mais depressa
E ver menos, e ao mesmo tempo gostar bem de ir vendo tudo.

Mesmo a ausência dela é uma coisa que está comigo.
E eu gosto tanto dela que não sei como a desejar.
Se a não vejo, imagino-a e sou forte como as árvores altas.
Mas se a vejo tremo, não sei o que é feito do que sinto na ausência dela.

Todo eu sou qualquer força que me abandona.
Toda a realidade olha para mim como um girassol com a cara dela no meio.»

(Fernando Pessoa) Alberto Caeiro

...vim aqui deixar este mimo de 'Boa Noite', para quem ama Pessoa.
Porque todo o poema de Caeiro é um abraço intemporal, com odor a tempo sem pressa, saboreado 'até ao fim do mundo...' (expressão usada por D. Pedro quando referia não a duração, mas a intensidade do seu amor por Inês, a Castro galega...).
...'Encanta-me' a nossa cultura... este mixtu de musicalidade e saudade, onde se cruzam afectos...

Ni*

 
At 10:27 PM, Blogger Meia Lua said...

Tanto um como o outro... "encantam" com a sua poesia...
beijinho

 
At 10:35 PM, Blogger Lagoa_Azul said...

Maravilhosos versos que nos encantam o espirito e aliviam a alma...
Lindos poetas esses que elevaram o nome de cada naçao.

Beijos com carinho.

 
At 11:05 PM, Anonymous Anonymous said...

Hola Mixtu!!

Gracias por visitar mi blog, eso me ha permitido conocer el tuyo....

He de decirte que me ha encantado tu introducción. No se puede negar elpensameinto y el negarlo ya es pensar, es una hermosa paradoja una encrucijada del pensameinto....

Será un placer el leerte, os aseguro.

Saludos de:
Zeq.

 
At 11:19 PM, Blogger CS said...

"Rua

torta,

Lua

morta.

Tua

porta." (Cassiano Ricardo)


Porque é o poema mais curto mais cheio que conheço...

 
At 12:11 AM, Blogger mixtu said...

Alemama:
Gabriela Mistral Poeta chilena, Premio Nobel 1945.
Bonito… gracias…
Anna:
Só tens (temos) que amar a vida
A cadapalavra:
O eterno amor…
Ana:
"Pedras no caminho? Guardo-as todas. Um dia hei-de construir um castelo."
Pensamento/poema com uma mensagem bonita porque positiva…
Paitoca:
Saludos para Chile, tierra de Pablo…
Ni:
Pessoa…
Mixtu de hispanidade…
Meia Lua
Saludos…
Lagoa Azul:
… nos encantam o espírito e aliviam a alma...
Zeq:
gracias por palabras acerca da introducción, Ortega…
Maria Pedro:
Poema pequeno mas de alma grande…

 
At 12:16 AM, Anonymous Anonymous said...

Sem duvida um post marcante aqui nos deixas! Duas belas poesias, dois grandes senhores das palavras ;)
Obrigado por partilhares!
Um beijo doce*

 
At 12:56 AM, Blogger damadespadas said...

Teoria do Amor
"...
E quanto mais te perco mais te encontro
morrendo e renascendo e sempre pronto
para em ti me encontrar e me perder."
Manuel Alegre

Deixo aqui um apenas um pequeno verso de Manuel Alegre que penso ter bastante a ver com os retalhos de poemas de Neruda e Pessoa com que me deliciaste. Parece que adivinhaste...escolheste 2 dos meus poetas preferidos.
Um abraço poético

P.S.- E não precisas de responder,porque senão não tens tempo para ti.

 
At 1:47 AM, Blogger Verso said...

Oi *Mixtu, este poema de Borges me encanta,
esta traduzido para *tí. Um beijo.



Ausência

Terei de levantar a vasta vida
que ainda agora é teu espelho:
cada manhã terei de reconstruí-la.
Desde que te afastaste,
quantos lugares se tornaram vãos
e sem sentido, iguais
a luzes no dia.
Tardes que foram nicho de tua imagem,
músicas em que sempre me aguardavas,
palavras daquele tempo,
eu terei que as quebrar com minhas mãos.
Em que *hondonada esconderei minha alma
para que não veja tua ausência
que como um sol terrível, sem ocaso,
brilha definitiva e cruel?
Tua ausência me rodeia
como a corda à garganta,
o mar ao que se afunda.

 
At 4:01 AM, Blogger Verena Sánchez Doering said...

mixtu
gracias por enviarme el poema que te gusta
es muy lindo, pero es triste
un abrazo y un lindo dia mañana

besos y sueños

 
At 4:43 AM, Blogger Mayte said...

Hoje lá o am perdeu com seu commentario em meu blog, recorda que meu português é mau, mas você decia que eu gosto de muito seu blog e para vir também visitarte porque eu posso praticar meu português

Un biko!

 
At 5:07 AM, Blogger Poemas e Cotidiano said...

Oi Mixtu!
Vim aqui desejar que hoje seja um dia muito especial em sua vida.
Que tudo de bom lhe aconteca. Que a vida lhe sorria. Que o SER SIMPLES, emane de voce. E que os outros possam receber essa simplicidade, como um presente!
Boa noite!
Beijos
Mary

 
At 7:24 AM, Blogger Taryn said...

Gracias por tu visita a mi blog. Ha sido muy grato para mi entrar en el tuyo y encontrame con Neruda.
Besos para ti, te leo....

 
At 9:44 AM, Blogger una hippie del 70 said...

Hermoso poema, una delicia leerlo...te mando mis saludos desde Argentina, y psate por mi post!

 
At 9:44 AM, Blogger una hippie del 70 said...

Hermoso poema, una delicia leerlo...te mando mis saludos desde Argentina, y psate por mi post!

 
At 11:38 AM, Blogger Unknown said...

O poema da minha vida (há alguns anos) eu descobri a pouco que era uma oração que um dos meus cantores favoritos havia escrito. Aliás, como ele disse em um show: "é a minha maneira de me comunicar com Deus":

Que a força do medo que tenho
não me impeça de ver o que anseio
que a morte de tudo em que acredito
não me tape os ouvidos e a boca
Porque metade de mim é o que eu grito, mas outra metade é silêncio.
Que a música que ouço ao longe
seja linda ainda que tristeza
que a mulher que amo seja pra sempre amada
mesmo que distante
Porque metade de mim é partida
mas outra metade é saudade.
Que as palavras que falo
não sejam ouvidas como prece nem repetidas com fervor
Apenas respeitadas, como a única coisa
que resta a um homem inundado de sentimentos
Porque metade de mim é o que ouço,
mas outra metade é o que calo.
Que essa minha vontade de ir embora
se transforme na calma e paz que mereço
Que essa tensão que me corrói por dentro
seja um dia recompensada
Que o espelho reflita em meu rosto um doce sorriso que eu me lembro de ter dado na infância.
Porque metade de mim é a lembrança do que fui, mas a outra metade eu não sei.
Que o medo da solidão se afaste,
que o convívio comigo mesmo se torne ao menos suportável,
Que não seja preciso mais do que uma simples alegria
pra me fazer aquietar o espírito
E que o seu silêncio me fale cada vez mais
Porque metade de mim é abrigo, mas outra metade é cansaço.
Que a arte me aponte uma resposta
mesmo que ela mesma não saiba
e que ninguém a tente complicar
pois é preciso simplicidade pra fazê-la florescer
Porque metade de mim é platéia
a outra metade é canção.
Que a minha loucura seja perdoada
Porque metade de mim é amor
e a outra metade também

Cada vez que Oswaldo declama esta prece, é de uma maneira... então coloquei assim.

Beijos

 
At 12:02 PM, Blogger mixtu said...

Musician:
Aninha, venha daí o teu poema…

Damadeespadas:
Bienvenida, Manuel Alegre, Vento do meu país… :)

Incondicional:
“Mui” bonito Borges, muchas gracias…
Besos e sueños...

Freyja:
De nada… muy lindo, no e triste…

Azul:
Siempre azul, la ventana…

Mary from USA:
Ser simples… eis a solução, em inglês solution : )

Chesa:
Bienvenida, te leo también…

Una hippie del 70:
Me gusta le nombre…

Ilvia, from Brazil…
Bonito...

 
At 8:21 PM, Blogger una hippie del 70 said...

Hola Mixtu, te devuelvo el post...muy hermoso el poema, menos mal que está en castellano...no hablo portugués, apenas lo entiendo un poco...saluditos desde la Argentina!

 
At 1:50 AM, Blogger Poemas e Cotidiano said...

Oi Mixtu!
Que voce melhore logo, essas coisas demoram mesmo.
Mas com o "trato" dessa enfermeira...acredito que logo voce fique bom.
Escreveu no Livro de Reclamacoes?
(rs).
Beijos e uma otima Sexta-feira!
Mary

 
At 10:42 AM, Anonymous Anonymous said...

Neruda tinha um sobrinho que não conhecia o mar. O tio então,levou-o ao alto de um morro, para que o menino visse o mar. Então ele disse, "titio é tão grande, me ajuda a olhar".

 
At 12:32 PM, Blogger susana said...

Anovela do governo perfeito continua, vai lá ver a sorte que te coube...loll! Não gostas da imagem que te arranjei, olha que o jim carrey não é tão feio assim!!E vê o mail que te deixei!!

 
At 2:22 PM, Blogger princess olie said...

Hola Mixtu:
Vine a verte y me encontré tu consulta y la respondo:

Te conté que era mi favorito en 1985, porque una amiga me regaló el libro y lo llevaba a todas partes, dentro de mi mochila o de mi cartera. Así pues, lo leía a bordo de las micros, del metro, etc., donde fuera.

Y en relación a si es el favorito en este año 2006, creo que debo decir que, aunque hace tiempo que no lo leía, "Los versos del capitán" son favoritos, para toda la vida...

Un abrazo:

Olie

 
At 2:01 PM, Blogger Patricia Viviana Chiquinquira Ferrer Mavarez said...

Hermoso poema, no lo conocia, muy profundo, cuidate

 
At 3:31 PM, Anonymous Anonymous said...

Desculpem a falta de patriotismo, mas por mais genial que seja Pessoa, eu sou uma mulher de paixões. E paixão para mim tem o nome de Pablo Neruda.

Gosto particularmente de um poema intitulado "Los muertos de la Plaza". Dedicado a Augusto Pinochet.

Uma bomba de neutrões contra o despotismo.

CSD

 
At 10:08 PM, Blogger Silêncios said...

Um encanto...
Fica um beijo

 
At 2:01 PM, Blogger Sendyourlove said...

"De tanto pensar-me, sou já meus pensamentos mas não eu."
Obrigada pelo teu comentário.
Gostei muito do teu blog, és muito popular por aqui...nunca vi tanto comentário.
Bjs

 

<< Home

António Vega-Lucha de gigantes

_______________________________________________25.000 visitantes (Anterior counter),
ecoestadistica.com